We verwennen onze lievelingen wanneer het maar kan. Een lik vaseline over een verchroomd spatbord, een liefdevolle aai met een zachte doek over de tank. Doorgaans gaat het om heilzaam spul dat via vulgaten en nippels uit ons zicht verdwijnt: oliën, vetten, zuur, gedestilleerd water, loodadditief, remolie.
De voorraad potjes, bussen en flesjes neemt in mijn schuur meer ruimte in dan de verzameling pancakes en verfpotjes op de schminktafel van een theatergrimeur.
De motorvloeistoffen verdwijnen in buiken en buizen en het effect van de toegediende druppels, oliegulpen en smeersels hebben we nooit met het blote oog kunnen waarnemen. We doen dit omdat in de boekjes staat geschreven dat je om de 7500 kilometer verse versnellingsbakolie moet toedienen. We gooien het erin, schroeven de bak weer dicht en geloven het verder wel.
Een snelle bierviltberekening leert dat er jaarlijks 1.000 liter benzine, 22 liter olie en 2 kilo vet doorheen gaat. Voor de schijfremmers onder ons komt daar nog een litertje remolie op jaarbasis bij.
Zenuwbaan
Omdat ik vreselijk benieuwd ben naar het effect van al dat vertroetelen zou ik zo graag eens in die met goede bedoelingen volgestouwde ruimtes willen kruipen. Maar hoe doe je dat?
De medische wetenschap zou daarbij van dienst kunnen zijn.
Een motorvriend die onlangs werd ‘geholpen’ aan de prostaat bracht me op een idee. De verwijdering van zo’n klier uit een van zenuwen- en bloedbanen miegelende lichaamsstreek liep in het verleden onder meer door onvaste chirurgenhanden nog wel eens verkeerd af. Dat kon leiden tot collateral damage in de vorm van een erectiestoornis. Tegenwoordig, zo vertelde de vriend enthousiast, wordt er een robot ingezet om de prostaat weg te halen. De chirurg kan rustig zijn borreltje blijven drinken en de robot op pad sturen om het klusje op te knappen.
Het gaat om de zogeheten Da Vincirobot. Hij beweegt zeer nauwkeurig en is trillingsvrij, bezweert de site van het Utrechtse St. Antoniusziekenhuis. Geholpen door camerabeelden op de laptop kan de chirurg het schaartje van DaV bedienen. Zonder bibberitis dus. Dank je wel medische wetenschap.
Blokrobot
En dan blijkt hoezeer ik inmiddels vervreemd ben geraakt van de huidige dagelijkse garagepraktijk. Denk ik mijn tijd vooruit te zijn, loop ik achter de zaak aan te sjokken. Verschillende producenten van garagegereedschap hebben al lang apparatuur ontwikkeld waarmee je je blok kunt onderwerpen aan een endoscopisch onderzoek, o.a. om aangevreten cilinderwanden of beschadigde kleppen te detecteren. Duur? Nee en ja. Bij bijvoorbeeld HBM betaal je zo’n slordige 2.000 euro voor een dure, maar een instapmodelletje heb je al voor 60 euro te pakken.
Let wel je hebt dan de beschikking over een endoscoop met een lensje van 5 tot 8 mm doorsnee om het inwendige van je blok te inspecteren. Schaartjes, steeksleuteltjes dan wel miniratelsetjes om herstelwerkzaamheden uit te voeren worden er (nog) niet bijgeleverd. Het is voorlopig ‘alleen kijken, maar aankomen niet’.
Een actief handelende blokrobot is nog verre toekomstmuziek. Maar wat op korte termijn toch wel realiseerbaar moet zijn, zijn permanente videobeelden van een draaiende motor waarbij je al rijdend op je stuurscherm kunt zien hoe de carburateur staat te vernevelen of hoe de olie door het versnellingsblok geslingerd wordt. We hoeven daartoe slechts enkel de gesloten ruimtes van een inwendig cameraatje te voorzien.