Alle donderbrommers het land uit. En dan eerst maar eens die tweetakten. Gewoon omdat ze de straat bejanken en in hun hoge octaven je trommelvliezen verscheuren. Vervolgens is het gebeurd met de zwaarste bassen van de weg die je in de verste verten nog tegen de horizonten hoort voortrommelen.
En daaropaansluitend is het niet langer toegestaan om in groepjes van meer dan twee motorfietsen te rijden. Bij het naderen van wandelaars, fietsers, paarden – al dan niet aangespannen – stapvoets. Pas als we allemaal op elektrisch zijn overgestapt gaan we de zaak herbezien.
Oja, wacht even, zou het haast vergeten, de enige motorfietsen die nog onbeperkt kunnen doordonderen zijn Nortons ES2’en in een Model 18-frame, dus van bouwjaar 1946. En dan met de framenummers 3A1302.
Vanwaar dit rondschoppende venijn zo inenen?
Ik kwam adem tekort toen ik vanochtend las dat de dijkweg aller dijkwegen wordt afgesloten: de kronkeldijkroute Enkhuizen-Hoorn, voerend langs gehuchtjes als Oosterleek en Kraaienburg. Een subliem Zuiderzeezicht.
De weg die ik ken als een 25 kilometer durende vorm van zelfverkozen lockdown met aan mijn linkerzijde een eindeloos binnenzeewater. Waarop bootjes die, ver afgedwaald richting Flevopolders, zich oplossen. Een watermassa waar op een condensrijke dag helemaal niets te zien is omdat de binnenzee zich heeft verstopt onder zijn eigen waterdanp.
De grillige slang tussen Enkhuizen en Hoorn is komend vanuit het midden-oosten van het land – Lelystad-Enkhuizen eerst recht door zee – mijn oprit naar de Zaansgroengebeitste houten schuurtjes, de zwiepende wieken aan de kruisende slootjes voordat je het daarachter opdoemende, rusteloze Kennemerland betreedt.
Het ruikt er nog naar de geschiedenis van houtzagerijen en inelkaar gepende scheepjes en wacht, snuif ik ook nog teer? Alles klaargemaakt om de wereld in te gaan. Het weggetje vanwaaraf je Jan Pieterszoon als hij even langs pa en ma in Hoorn was gezeild om gedag te zeggen, op de valreep kon toezwaaien en tot enige matiging in de Oost had kunnen oproepen.
Maar lieve mensen, dit weggetje gaat op slot voor motorfietsen. Om te beginnen op proef van augustus tot oktober. Evaluatie. Dan definitieve beslissing.
Het gebrul, het gezoem en het gedraai van korte en lange linten motorrijders om zich heen zijn de omwonenden, fietsers, wandelaars meer dan zat.
De 25 kilometerlange tocht met mijn lagetoerendonderstraal in gezelschap van een over het Zuiderzeewater fluitende wind is een genoegen dat je iedereen gunt. Door de week, zoals ik het er ken.
In het weekend verandert het stiltecentrum tussen Enkhuizen en Hoorn met 1200 getelde jankers en bonkers op één zondag in een inferno voor niet-motorrijders en voor motorrijders die op hun eencilinder kalmpies aan voort willen ploffen.