Motorrijders zweverig?

Hè hè, dat hebben we ook weer gehad, vakantie. Dit keer motorloos. Het werd NYC, je weet wel die stad waarvan ze zeggen dat je er altijd zoveel energie van krijgt.

Op de terugweg – we hingen boven het mooie Man, en Ramsey schitterde op de noordpunt – ging ik daar anders over denken. Niet alleen begon ik de eerste verschijnselen van een jetlag te merken, ik vroeg me ook af hoeveel energie ik al die jaren wel niet had opgedaan op de gebruikelijke motorvakanties.

Geen idee hoe het precies gesteld is met het geloof in het buitenaardse onder motorrijders. Maar ik vermoed dat we geen volk zijn van klankschalen, Tibetaanse bovenzang of Tsjakka en over vuurkolen rennen. Hooguit laten we een Evel Knievel-achtig mannetje in onze omgeving toe. Maar dan vooral om zelf niet door het vuur te gaan. Onwetenschappelijk gezweef, nee.

Hoog in de lucht probeerde ik me voor te stellen hoe zo’n persoon op mijn Norton ES2 zou zitten. Want laten we wel wezen, je hebt het wel over mensen die ook getraind zijn te praten over energiebanen, energie voelen en ergens energie van krijgen. En dan heb je aan mijn ES2 een goeie. Een paar pk maar toch een geval van 170 kilo schoon aan de haak en bomvol energiebanen.

* * * * *

Om te beginnen benzine, natuurlijk de meest opgewonden, explosieve energiebron van het hele stel. Een minuscuul vonkje erbij en hup de boel staat in lichterlaaie.

Olie daarentegen, uit dezelfde bron voortkomend nota bene, is raar spul. Het heeft in de motor een energiedempende functie, het zwakt het motorlawaai af en zegt eigenlijk ‘Jongens maak je niet zo druk’ tegen de ronddraaiende assen, kettingen en tandwielen. Tegelijkertijd is het energieverhogend doordat het de draaiende delen soepeler en dus sneller laat rondgaan. Ellende met olie is trouwens dat je niet merkt dat het in je blok zit zo lang alles goed gaat. Het doet zijn werk achter de schermen. Benzine is anders: ik ontbrand, dus ik besta. En zet met evenveel gemak ook abrupt de hele boel stil.

Naast de brand- en smeerstof valt er op energiegebied op de motor nog veel meer te beleven. Wind. Gek idee maar terwijl je onze fossiele brandstoffen aan het opstoken bent, veroorzaak je windkracht acht, en als je het gas nog een paar streepjes hoger zet al gauw negen of tien. Negatieve energie want hoe meer wind, hoe meer je blok moet knokken. Maar de shawl wappert er vrolijk op los en wat zou er gebeuren als ik op elke schouder een molentje zou zetten met een draadje naar de accu om deze bij te laden? Zou ik dan mijn magdyno kunnen halveren? Geen dure dynamorevisies meer hoeven laten doen? Ik hoop dat een clevere classicbiker mij dat kan uitleggen.

* * * * *

Andere energie die met je meerijdt zit hem in de druk die bochten zijdelings op het frame uitoefenen  en vooral de druk die naar de aarde gericht op het frame wordt uitgeoefend. Ik denk aan de al maar op en neer deinende schokbrekers, een snel fluctuerende getijdenbeweging waar een groene ingenieur zich de vingers bij zou moeten aflikken.

Ik zal het niet hebben over de enorme drukgolven die de deegrol-uitlaat verlaten en een volwassen vent tegen de grond doen slaan. Als je die energie in een zak zou kunnen stoppen, was je spekkoper. Ik vergeet ook even de warmte in de remtrommel en de warmtecalorieën die blok en uitlaat uitstralen. Want ik wil naar het ongrijpbare, de rondgepompte stroom elektronen. Zou een zwever daar iets van voelen? Zou de wichelroede ervan op hol slaan? Om te beginnen zit je bijna bovenop de accu, de zuren borrelen gezellig op slechts enkele centimeters van het zitvlak verwijderd. En de daarbij inkomende en uitgaande elektronen zwermen vervolgens uit langs tank, over het stuur en spatbord en door de koplamp. Heb ik het nog niet over de rijkelijke hoeveelheid magnetisme op kuithoogte. Als je een aardlus onder je woning kunt voelen, zou je hier stapeldol van moeten worden of er juist heel erg veel energie aan moeten overhouden.

De ES2 geeft energie. Ik voel dat niet maar ik merk het pas als ik erover nadenk. Hoog in de wolken. In de nazomer lonken nog een paar weekjes. Op het zweefzadel.

 

Engelbert Spechtenborst jr.

Column verscheen eerder in Unapproachable van  Norton Club Nederland

Dit bericht is geplaatst in Spechtenborst met de tags , , , , , . Bookmark de permalink.

Geef een reactie