Een beetje belangstelling voor mijn Norton ES2 ben ik wel gewend. Met dank aan Oerend Hard. Hoe was het ook alweer? Bertus op de Norton, vragen ze je. Ik kan de Norton-genoten betreuren die Tini, Tinus, Bert of Bertus heten.
Maar goed op de een of andere manier gaat er nog altijd een magnetische werking uit van de ouwe lobbes (geboortejaar 1946, en strikt genomen is het blok een Norton Model 18). Ook insecten voelen zich zeer aangetrokken. Vliegen en masse af op het zwakke Lucasschijnsel uit de koplamp en moeten dat met de dood bekopen.
Veel gekker dan dat heb ik het nooit kunnen bedenken. Totdat ik de afgelopen week de drijfstang van een reserveblok met geen mogelijkheid in beweging kon krijgen. Een dun streepje licht tussen de vliegwielhelften onthulde de meest bizarre schuurvondst die ik ooit heb beleefd.
Drie, vier ronde, roodoranje bolletjes ter grootte van een flinke stuiter zaten klem tussen vliegwiel en carterwand. Met een grijpertje haalde ik ze een voor een naar boven. Maar het bleef niet bij enkele. Na drie stuks zag ik er meer, en nog meer, en nog veel meer. Welgeteld 48 bolletjes viste ik op uit het carter.
Hoewel ik een grote belangstelling aan de dag leg voor ‘wat leeft en groeit en ons altijd weer boeit’, kwam er geen enkele zinnige verklaring in me op voor de aanwezigheid van de balletjes in het blok. En ja, allereerst wat stelden die balletjes voor, wat waren het? Organisch materiaal, oké. Ze zijn keihard en ruiken een beetje grassig. Qua samenstelling lijken ze op mezenbollen.
En vraag twee is hoe komen de ballen in het carter? Weliswaar wordt de toegang door het ontbreken van cilinder en zuiger vergemakkelijkt maar dan moet het nog een hele toer zijn geweest voor wie of wat dan ook om de tientallen bolletjes in het carter te stoppen.
Een vriend dacht aan uitwerpselen. Ja een konijn produceert ook kogelronde keutels, maar dan van een veel bescheidener formaat. Een alpaca dan? Een lama? Een minisaurus?
Opnieuw bladeren. En daar dook de kever op. De mestkever. Die gebruikt mest van planteneters als voedsel én in zijn eigen voortplantingsproces. Ze rollen de poep tot een mooi rond balletje dat ze doorgaans vervolgens onder de grond verstoppen. Wie de film Micokosmos heeft gezien herinnert zich nog de kever die in een soort handstand met de achterpoten een mestbal voortrolt. Het vrouwtje sloopt de bovenkant van het bolletje af en legt hier een eitje in om het vervolgens weer tot een perfect ronde bol af te sluiten. In de warmte van de mest kan het eitje zich tot larve ontwikkelen die zich voedt met de mest uit de bal en er ten slotte als complete kever weer uitbreekt.
Mooi om te weten maar dan resteert nog de kardinale vraag hoe zo’n kever met de balletjes – doorsnee 20 millimeter – mijn schuur is binnengekomen, vervolgens een tafel is opgekropen en op het idee kwam om de lading met nageslacht toe te vertrouwen aan het carter van een ES2. En dat dan 48 keer.
Keverkenners stuur me uw verklaringen.