Doelloos geblader in een MotorCycling uit juli 1952 bracht me op een buiïge zomermidag naar een muziekkroegje in Noord-Italië. Mijn oog viel op een bericht in de categorie gemengd nieuws met een nabrander over de Dutch TT. Het gaat over drie coureurs die als gevolg van smeltend asfalt onderuit waren gegaan en er zonder of met lichte verwondingen bleken te zijn afgekomen. Onder hen de Italiaanse coureur Carlo Bandirola (1915-1981). Bijnaam Bouncing Bob. Dit vanwege zijn wilde rijstijl. Bandirola’s MV ging na de Assense schuiver volledig in vlammen op, zelf was hij zonder een schrammetje weer opgekrabbeld.
Wild én compromisloos was Bandirola, een character: hij wenste zich als fabrieksrijder van Gilera en later MV Agusta never nooit aan stalorders te houden en doorkruiste meermalen tot in detail voorbereide plannen om zijn successievelijke kopmannen, onder wie Les Graham, en John Surtees, uit de wind te houden. Hij moet een kwelling voor de teamleiding zijn geweest. Ook de hem beschikbaar gestelde motorfietsen kregen door zijn wilde rijgedrag zwaar op hun sodemieter. Zo ontstond zijn schuiver in Assen omdat hij, opgejaagd door Reg Armstrong (Norton), in de bocht bij de Oude Tol ‘vergeten’ was te remmen.
Valpartij
Bouncing Bob was – in zijn tijd bij Gilera – eveneens betrokken geweest bij de valpartij van Arti Bell in 1951 op Francorchamps, die het einde van de carrière van Bell zou inluiden. Nadat Bandirola heel stevig in de remmen hing (toen wel!) voor hairpin La Source, klapte Les Graham (AJS) boven op onze bouncer. Graham vloog van de motor waarna Bell op de inmiddels onbemande AJS knalde en vervolgens tegen een tijdwaarnemingshuisje tot stilstand kwam. Bell verkeerde weken in levensgevaar, kwam er bovenop maar kon zijn rechterarm nooit meer gebruiken. Het was gedaan met de racerij voor Arti Bell.
Zo zal ook de in 2017 overleden John Surtees niet alleen met warme gevoelens aan zijn voormalige stalgenoot terug hebben gedacht. Tijdens een race in Spanje, zo lees ik op de website van MV Agusta, bestreed Bandirola zijn MV-teamgenoot alsof ze elkaars grootste concurrent waren. Surtees werd met het vuur na aan de schenen desondanks eerste omdat Bob de Bouncer met motorpech uitviel.
Carlo Bandirola die in de 500-klasse internationaal racete van 1949 tot en met 1958 en verzot was op bochtige circuits, bouwde een bescheiden erelijst op (hoogste positie: vijfde in WK-seizoenen 1949 en 1955), en stak zijn lires na zijn raceloopbaan in een cafettaria in zijn geboorteplaats Voghera, 50 kilometer onder Milaan. Zijn palmares waren voldoende om in Voghera een eigen straat te krijgen, de Via Carlo Bandirola.
Bar Bandirola had natuurlijk alles in zich om uit te groeien tot het Ace Café van Italië, maar Facebook vertelt anders. Slecht en goed nieuws: hoewel het café nog steeds bestaat, zet het zich vooral in de markt als kroeg om avond aan avond te kijken naar wedstrijden uit de Champions League en de Serie A. De afgelopen jaren stond slechts eenmaal een MotoGP-race op het programma.
Het goede nieuws is dat er veel live-muziek is te beluisteren mét vette knipoog naar de jaren zeventig. Zie de kroegfilmpjes met merendeels opnamen van optredende bandjes. Oja, de broodjes moeten er van uitnemende kwaliteit zijn.
Er is echter geen glimp te ontwaren van zijn onafscheidelijke witte pothelm met vijfpuntige rode ster, een motorhandschoen, een tot asbak omgebouwde snelle zuiger. Nee zelfs geen MV hangend aan het plafond. Niets lijkt te herinneren aan Carlo Bandirola.
Ja, op een van de vele facebookfoto’s is een man op de rug te zien, onmiskenbaar in motoroverall. Hij maakt een verdwaalde indruk.