Ik zei dat ik lekker had gesleuteld. Dat klopt. Maar ik had daaraan voorafgaand gistermiddag ook boodschappen gedaan bij mijn ijzerboer. Ik was op zoek naar een soort veerring, nodig onder de bevestigingsbouten van mijn magneet. Geen gangbare veerring, maar een schotelvormige. Ze zouden de korte, dikke bouten moeten behoeden voor lostrillen.
Weliswaar wist ik – internet – inmiddels dat deze veerringen, die misschien wel bijna 70 jaar oud en echt ‘uitgeveerd’ waren, niet makkelijk verkrijgbaar zijn. Bij de ijzerboer hoopte ik echter schotelvormige ringen te vinden die ik met wat boorwerk bruikbaar kon maken. Dat draaide uit op een teleurstelling en ik nam het besluit de bouten met Loctite te borgen.
Daar gaat weer een deel van de oude techniek overboord, dacht ik. Hoe ver ga je daar in? Dat blijkt heel persoonlijk te zijn. Sommigen monteren moeiteloos een TomTom op hun stuur, gooien er een belt/riem tegenaan als vervanging van de primaire ketting. Weer anderen zijn zeer strak in de leer. Ze weigeren poedercoating in plaats van lak op hun frame. Of vallen liever dood dan dat ze een levensreddende olietransfusie met multigrade toestaan in plaats van monograde olie.
Andere ‘preciezen’ hebben hun veteraan uit 1932 geheel in originele staat teruggebracht maar doen het effect teniet door op het voorspatbord een nummerplaat te monteren; niet met een kentekennummer maar met naam en geboortejaar van de fiets.
En hoewel ik ergens tussen ‘rekkelijk’ en ‘precies’ in zweef, kost het afscheid van oorspronkelijkheid kennelijk toch meer moeite dan ik wil toegeven, blijkens mijn kwade droom.