Nu het Verenigd Koninkrijk heeft gesproken en de Brexit een voldongen feit is, staan ons reusachtige verschuivingen op de (Engelse-)motormarkt te wachten. In het land waar tongue-in-cheek en milde ironie hoogtij vierden, zijn nu zeer radicale, militante lieden opgestaan die in hun Brexit-strijd door roeien en ruiten wensen te gaan.
Zo eisen deze Brexiteers een repatriëringsprogramma voor alle naar Europa ‘verdwenen’ BSA’s, Nortons en Triumphs. In de buurt van Calais zou met Engelse ponden een voorlopig interneringskamp worden ingericht voor de eerste opvang van de verloren zonen van de Engelse motorindustrie. Leider Neil Brabham van de beweging IWMBB (I Want My Bike Back): “We richten ons eerst op de come-back van de grote drie. Later volgen kleinere merken als Velocette, Greeves en Scott.”
Ondertussen onderstreept een miezerregentje het toch al intrieste beeld op de kade van Harwich. Dat wordt gedomineerd door een rij wachtende trailers, volgeladen met Guzzi’s, CZ’s en BMW’s. Ze zijn klaar voor verscheping naar het continent, een eerste zending van fanatieke Brexiteers die helemaal niets meer met een Europese fiets te maken willen hebben. “It’s over”, zegt een somberkijkende motorhandelaar uit West Bromwich. “Je raakt ze hier aan de straatstenen niet meer kwijt. Men wil er niet meer op gezien worden. Er wordt over je gesmoest op verjaardagspartijtjes, bij de koffieautomaat. Wherever you go.”
Radikalinski’s van I Want My Bike Back hebben zelfs een zespuntenpakket op tafel gelegd waarin ze eisen dat alle Europeanen hun Engelse fiets inleveren. En bleef het daar maar bij! Ook Engelse motorschrijvers beginnen zich te roeren met hun campagne I Want My Words Back. Zij hebben aangekondigd actief op jacht te gaan naar misbruik van Engelse woorden. Zo zou er al een goedgetrainde groep van twaalf linguïsten klaar staan om uit te zwermen over Nederland en in bibliotheken met de rode pen woorden als buddyseat, clip-onstuurtje en rockerbox uit Nederlandstalige boeken te schrappen. Motorjournalist én sympathisant Casey Walker: “Wij gaan over onze eigen taal, onze eigen woorden en het doet pijn als je hoort hoe Europeanen onze taal mishandelen. Alleen al hun uitspraak is om te janken.”
En op de redactie van het ledenorgaan van de Nederlandse Nortonclub is al een brief op poten binnengekomen met de vordering (‘In the Name of Her Majesty’) om binnen twee maanden de naam van het onvolprezen clubblad The Unapproachable te wijzigen in een niet-Engelstalig equivalent.
Een Engelse veteraan uit Stoke-on-Trent (BSA B31 1958, Triumph Tiger 1962): “Ik ben meerdere malen in Europa geweest en zag daar bij verschillende merkenclubs hoe ze met onze fietsen omgaan. Wat een puinzooi hebben ze ervan gemaakt! Onze tradities zijn met voeten getreden. Goedkope, niet-originele buddy-seats, spatbordjes van blik. En by the way. Als ze zo nodig Engelsmannetje willen spelen en tijdens hun treffens een zogenaamd English breakfast inelkaar fabrieken, laat ze dan eens aandacht besteden aan de kwaliteit van de bacon. Die lui gooien rustig gerookt spek door hun eieren. Dan heb ik al gegeten en gedronken bij die would-be Engelsen.”
Aan de andere kant melden zich in ons land ook de eerste teleurgestelde ‘Engelse’ rijders. Teun ‘Tunnis Triumph’ Goedmaat uit Someren-Heide heeft achter zijn landelijk gelegen woning een schuur vol Tigers en Bonnies. “Je gaat toch ook met een ander oog naar je fiets kijken. Ik ben er helemaal klaar mee en eerlijk gezegd zat dit er aan te komen. Ooit een keer ben je dat eeuwige gelek met olie beu. En die bizar slechte trommelremmmetjes om het maar niet te hebben over dat elektrische prutswerk waar Lucas jaar-in, jaar-uit mee wegkwam.”
Ook gerenommeerde dealers die van oudsher Engels in de showroom hadden staan, hebben het duidelijk gehad. Een motorhandelaar uit Badhoevedorp die anoniem wil blijven: “Altijd geëikel met je klanten. Dan was dit weer los, dan brak dat weer af. Zelfs fatsoenlijk schroefdraad konden ze niet maken. Voor mij persoonlijk is die hele Brexit een enorme opluchting. Altijd moest je maar weer ophouden dat het zulke geweldig motorfietsen waren. Stijlvol, een motor met een geheel eigen karakter, bla bla, bla. Ach, je kent de verkooppraatjes wel. Maar je blééf eraan sleutelen. Ben blij dat ik er nu gewoon voor uit mag komen. Het is bullshit en die zakkenvullers uit Birmingham, Donington, Sheffield of waar ze ook vandaan komen, komen er bij mij niet meer in.”