Hoe lang kan ik het nog verdragen, hoe lang trap ik nog door? En ook: hoe lang vindt de dokter het nog goed dat ik elke ochtend via kick- of bumpstart leven probeer te krijgen in mijn ES2?
Tot enkele weken geleden vergoot ik een oceaan aan zweet en trommelde er een drumsolo van hartkloppingen op mijn borstkas voor ik in het zadel zat.
“Meneer Spechtenborst, zou u die mooie motor van u niet eens aan de kant doen?” Nee dokter, dat doe ik niet. En dat hoeft ook niet, zeg ik sinds kort met een lange neus.
Een bezoek aan het rennerskwartier bij de TT op Man hielp me uit de zorgen. Een even zwaargecomprimeerde als recalcitrante Ducati moest bij de trainingen uit de startblokken worden geholpen door de rollen van een elektrische grasmaaier tegen de achterband te drukken. Een schoonheid van overbrengingstechniek: een kwart pk die het duizendvoudige wakker maakt.
Eenmaal thuis meteen naar mijn lokale potplantencentrum. Het werd een prachtige – Böhmerland roodgele – Fuchs.
De twee magere grasrolletjes gingen eraf en zijn vervangen door een kloeke deegrol die ik heb bekleed met olievast rubber.
En werkt het? Fantastisch. Motor in de tweede versnelling, koppeling in, de Fuchs tegen de vrijlopende achterband, achterwiel draait, koppeling op laten komen en ja hoor, de ES2 komt uit de veren.
Aangemoedigd door dit succes, pakte ik door. Wilde het me nog makkelijker maken. Want ook onderweg wil ik niet verrast worden door een lastige kickstart. Het is een eenwielig PAv-trailertje geworden. Na demontage van de duwsteunen past hij als gegoten in het bakkie en heb ik altijd mijn elektrische starter bij me.
Ik zucht steun en vloek niet meer, en geniet met volle teugen én longen.
En wat is er mooier dan na een partijtje grasrollen gas te geven op je gardengate-Norton?!
Engelbert Spechtenborst jr.
Column verscheen eerder in Unapproachable van Norton Club Nederland