Een Engelse motor is een zelfmoordmachine. Ja, letterlijk hoor. Met zijn berijder heeft hij het nog redelijk goed voor, maar hij is vervuld van een diepe zelfhaat.
Mijn Norton ES2 is er vanaf het moment dat hij de fabriekspoort verliet, op uit geweest zichzelf om zeep te helpen. Hij laat alles wat met veel zorg is aangebracht, vallen.
Het klinkt misschien gek, maar lange tijd heb ik dat niet in de gaten gehad. Ik reed en ik reed altijd maar: ik verdiepte me te weinig in de – zelfverwoestende – persoonlijkheid van de machine. Al rijdend was ik spatbordsteunen, een kentekenplaat, kettingen en een krukas kwijtgeraakt. Hups, het viel er zo maar af. Niets gemerkt. Totdat het te gek werd natuurlijk.
Het was op een warme zomerdag. Ik kwam zwaar bezweet en rood aangelopen aan bij vrienden. “Ik weet het ook allemaal niet, maar wordt het niet eens tijd dat je wat aan je motor doet?”, merkte de snuggerste van het stel op. Hij had het voorzichtig gebracht.
Ik keek voor het eerst sinds jaren eens goed naar het ros waarmee ik zo ongeveer vergroeid was geraakt, en zag tot mijn schrik dat er van de ES2 niet meer over was dan een zadel tussen mijn benen en een los stuur in mijn handen. De rest van de machine moest ondertussen, gelijkelijk verdeeld over de straten, pleinen en paden van de Benelux, zijn uitgestrooid. Resultaat van het zelfverbrokkelende karakter van deze boreling uit Birmingham.
Ik zal er eerdaags eens naar kijken, mompelde ik.
* * * * *
Het werd meer, aanzienlijk meer. Tegen een gunstige prijs ruilde ik mijn zadel (‘ambachtelijk zwaar verchroomd leder, meneertje’) en stuur (‘nog ouderwets, origineel vernikkeld, meneertje’) in voor een completere ES2.
Zijn aard eenmaal kennend stelde ik een 24-uursbewaking in. Sensortjes en detectortjes. En cameraatjes op vijf vaste punten (op de voor- en achteras, in versnellingsbak, bij de primaire ketting en een draadloze op de krukwang). Die konden er niet meer ongemerkt tussenuitknijpen.
Eén cameraatje zette ik apart in voor onverwachte steekproefsgewijze controles.
In de huiskamer is het nu voortdurend televisie, en op het werk heb ik op mijn bureaublad een snelkoppeling aangebracht die desgevraagd rechtstreekse live-beelden binnenloodst vanuit de schuur.
Een spanningsdetector bewaakt dan nog eens de druk van bouten en moeren en – ik weet heus wel dat het belachelijk klinkt – die maakt me zo nodig ’s nachts wakker wanneer een kritische ondergrens wordt bereikt in de verschillende ingeprogrammeerde aandraaimomenten. Maar ook elke druppel olie die er ongemerkt tussenuit lijkt te knijpen bij een vork of carter staat geregistreerd. Ja, elke tiende volt die mijn accu ongebruikt verlaat, is aan de beurt.
* * * * *
Het belangrijkste in de bewaking van de naar zelfdestructie neigende patiënt uit Bracebridge Street is het rijdend beheer. Daar neem ik nu proeven mee. De kaartenmapdrager van mijn Gazelle is verhuisd naar het stuur van de ES2. Daarop past precies een 11” flatscreen waarop ik krukasomwentelingen, oliedruk en vanzelfsprekend elke gemorste druppel olie kan volgen.
Via een warmtedetectietechniek maak ik ook het elektrisch circuit en de handel en wandel van mijn dure Lucas-elektronen zichtbaar.
Bekijken en bekeken worden. Want wat voor onze harten, uitgaand publiek, voetbalsupporters en reizigers in het openbaar vervoer kan, is ook voor ons motorrijders bereikbaar.
De opnamen van een draaiend motorblok zijn uniek kan ik jullie verzekeren. Natuurfilms vind ik prachtig, en een televisieprogramma met een openhartoperatie och ja, maar bewegende beelden van een nevelgordijn van benzine en lucht in de inlaatpoort zijn onvergetelijk.
De vakantie is er dit jaar bij ingeschoten: mijn moeder had ik voor de planten, maar ik wist niemand te vinden bij wie de patiënt aan de monitor kan.
Puntje voor volgend jaar: een digitale crèche voor motoren waarmee we niet op vakantie gaan.
Engelbert Spechtenborst jr.
Gebaseerd op column die eerder verscheen in Unapproachable van Norton Club Nederland