Had ik dat nou goed gelezen? Een dominee? Een dominee die aan de basis heeft gestaan van de BMW Mono Club? Ja, het staat echt op de homepage van de club. In 1980 opgericht door dominee Gert Dekker. Niet door een betonvlechter of een handelsreiziger, maar door een dominee!
Gek? Nee. Dat blijkt
als ik de relatie geestelijkheid-motorfiets onderzoek. Zo ontdek ik
op internet talloze inzamelingsacties en oproepen om paters en
zendelingen in den verre vreemde in het zadel te helpen. Er wordt de
parochianen gevraagd geld te doneren om de aanschaf van een
motorfiets mogelijk te maken om de zielen in onherbergzame streken te
kunnen bezoeken. Bijvoorbeeld voor ds. Joti al Masih om op het
Indiase subcontinent zijn goede werk te kunnen doen.
Ook een
heel mooie is de lutherse dominee Antonie Allan uit ZuidLimburg die
in de jaren vijftig de scooter inzettte om zich als een pizzakoerier
met een op de duo opgetaste partij vlaaien (uit eigen keuken!) langs
de gulle gevers te spoeden. Met de opbrengsten van de Limburgse
lekkernij kon de gemeente een zondagsschoollokaal neerzetten.
Maar de hogere geestelijkheid kende haar pappenheimers en hield in de eerste helft van de vorige eeuw graag de vinger aan de pols. Zo stelde de bisschop van ‘s-Hertogenbosch in 1939 restricties aan het gebruik van de aan kapelaan Piet Sanders door de parochie in Eindhoven beschikbaar gestelde motorfiets. Het gebruik van de lichte motorfiets was hem slechts toegestaan voor een spoedbezoek aan het Rijkskrankzinnigengesticht ten behoeve van de toediening van het heilig oliesel, een spoedklus natuurlijk. En ook was het de kapelaan vergund de motor pakken voor een bezoek aan zijn zieke moeder. Hem wordt daarbij echter opgedragen de stad Eindhoven te mijden.
Ook de industrie speelde handig in op de met motorkoorts besmette geestelijkheid. Speciaal voor deze doelgroep ontwierp onder meer Sparta in de jaren dertig een 74cc-fiets met lage instap. Van de langgerokte pastoors kon je toch niet verwachten dat ze even het rechterbeen over de buddy zwiepen. Ook de Amerikaans-Engelse Neracar was met zijn lage instap de clerus op het lijf geschreven.
Heb ik het nog niet eens over groepen motorrijders die met de Harley of Kawa tussen de knieën het geloof uitdragen, zoals de uit Californië stammende Bikers for Christ. Of de motorvriendelijke priesters uit Beuningen of Nuenen die de wijwaterkwast ter hand namen om tegen een redelijke vergoeding de motorfiets voor een nieuw rijseizoen in te wijden.
De knotsmotorgekke Reverend Ray Biddiss uit het Engelse Halifax maakt het tot slot helemaal bont. Hij biedt zelfs uitvaarten per motorfiets aan. In de kist van het zijspan van deze baptistische dominee wordt een motorrijder in de gelegenheid gesteld zijn laatste rit te maken.
De BMW monoïsten staan met hun oprichter dus in een rijke christelijke motortraditie.