Keuringszweet

“U heeft er natuurlijk zelf ook al het een en ander aan gedaan?” De zachte stem van de mij toegewezen RDW-keurmeester gaat bijna ten onder in de holle ruimte van de reusachtige hal waarin de dienst zijn voertuiginspecties in Arnhem uitvoert.

Ik ben zo scherp als een mes, er tot in de vezels van doordrongen dat elke vraag van de autoriteiten moet worden beantwoord met een reactie die geen enkele twijfel oproept over de aan het voertuig gestelde eisen. Elk antwoord moet erop gericht zijn dat de door mij een maand geleden uit Engeland ingevoerde Matchless G80CS, vlekkeloos door de keuring komt. Al weken zit ik in de piepzak. Stel dit, stel dat. Stel dat deze prachtige motorfiets, deze motorfiets die ik al zo’n 20 jaar begeer – ja, ik ben verliefd op de 80CS – door de keurmeester wordt afgebrand?! Een afwijzing zou ik opvatten als een afwijzing van mij als persoon, een bestaanscrisis inleiden.

Spiegel

Mijn antwoord mag geen enkele aanleiding vormen om nog eens even een remtest te laten uitvoeren, speling op voorwiel of achterbrug te checken. Wél raak ik af en toe perongelukexpres even de drukschakelaar van de claxon aan. Die dondert door de hal. Ja, ja die is dik in orde. De keurmeester ontwijkt mijn triomfantelijke blik.
Uit een vorm van ijverigheid, de aandrang een wit voetje bij de autoriteiten te halen, heb ik er nog een spiegel op gemonteerd die strikt genomen in 1967, haar bouwjaar, nog niet vereist was. Weest niet bevreesd dat ik me zo maar blindelings in het verkeer stort, ik ken mijn verantwoordelijkheden, is mijn boodschap.

Streng

De eerste barrière is er een van administratieve aard. De mevouw die op het keuringsstation de papieren inneemt, aankoopfactuur en Britse kentekendocumenten, blijft haken aan het feit dat de motorfiets is ingevoerd uit Engeland. Geen EU- of EVAland hè, constateert ze streng. Ik stamel. Ik probeer haar duidelijk te maken dat het invullen van de keuringsaanvraag geen sinecure was. En Engeland hoort toch tot Europa? De instructies van de RDW zijn daar niet helder over.
Een niet-Europese motorfiets moet in Lelystad worden gekeurd. Niet alleen een nare plaats om heen te gaan, maar de keuring is daar niet misselijk: een zeer uitgebreide keuring tegen een dienovereenkomstig ‘uitgebreid’ tarief, rond de 1000 euro.
Vriend Hans die meermalen met het bijltje hakte en die me hielp bij de invoer van de G80, staat me bij de keuring ook bij. Hij probeert de ambtenares met een grap in een betere stemming te brengen. Het lijkt te helpen. Want nadat ze heeft gezegd dit nog even met een collega te willen overleggen, verdwijnt het agendapunt van tafel, we horen er niets meer van.

Gelazer

De aanloop er naartoe was een ruime periode. Te ruim. Het gaf me de mogelijkheid allerlei scenario’s te laten opborrelen die zouden leiden tot het niet toekennnen van een stempel van goedkeuring. Die banden, zeer grof geblokt, mag je daar eigenlijk de weg mee op? Ik diep fabrieksinformatie van Mitas op die me geruststelt. ’s Ochtends voor het vertrek naar Arnhem print ik de gegevens nog even uit. Voor alle zekerheid. Het had me ’s nachts uit de slaap gehouden. En die gammele middenbok dan? Geeft dat geen gelazer? Lopen de decibellen niet te zeer uit de klauw? Zelfs een stroefopererende koppelingskabel had ik in de vroege ochtend van De Dag nog willen vervangen.
Wel was ik enigszins gesterkt door de keuringsverhalen van twee Matchlessclubleden, die al veel langer G80CS-eigenaar zijn.

Omwoelen

Nadat de keurmeester mijn op een heftafel geplaatste paradepaardje van alle kanten met een zaklamp heeft beschenen, vertrekt hij met de mededeling nog even het een en ander te moeten nagaan. Een mooie cliffhanger voor een Holywood-productie, maar niet nu en op deze plek.
Na twintig minuten sloft hij terug, zegt niet u bent geslaagd, feliciteert me niet, maar frommelt me wat papierwerk in de handen en verwijst me naar het kantoor. Ik kijk Hans vragend aan. In orde, zegt zijn knikje. Dit is geen plaats voor uitbundigheid.
Zelfs bij het afrekenen ben ik op mijn hoede. De enthousiaste kassier van de RDW, een jonge twintiger die mij vraagt of ik er evenementen mee ga bezoeken, zet me aan tot enige terughoudendheid. Zou hij soms denken dat ik er natuurterreinen mee ga omwoelen, illegale snelheidswedstrijden ga rijden? Ik geef hem een zuinig, diplomatiek antwoord. Zoiets als ‘nou zeker niet meteen de bedoeling maar je weet natuurlijk ook nooit wat er op je weg komt’.
Maar de keuring is al voorbij, de opgewekte jongeman – ‘Ik ken dat type, die G80CS, mooi hoor’ – wil alleen zijn enthousiasme delen.
Uitgelaten rijd ik met Hans, de 80CS veilig opgeborgen in zijn aanhanger, huiswaarts.
Nu als de donder het kenteken aanvragen. En dan met mijn lieveling voor het eerst naar een Matchless-evenement.