Het gemiddelde dagmenu van een Nederlandse Engelse-motorrijder ‘on the road’ bestaat uit een voedzaam ontbijt, appelgebak met slag voor midden op de dag, zonodig aangevuld met een broodje bal.
Ter afsluiting staan er ’s avonds gegrilde en rijkelijk in sauzen gewentelde worsten en speklappen op het menu. Koffie en bier doen de bevloeiing van de zware kost.
Dat beeld ontstaat als je de verslagen van ritten en treffens in de verschillende verenigingsbladen van Engelse-motorclubs doorneemt.
Het voedzame ontbijt wordt met name gekenmerkt door de aanwezigheid van gebakken eieren met (ontbijt)spek. Vaak omschreven als een Engels ontbijt. Je mag het van mij zo noemen, maar aan dat calorierijke ontbijt ontbreken nogal wat ingrediënten om het tot een werkelijk Engels ontbijt te bombarderen. Denk aan sausages, wortelgrote worstjes met kartonsmaak en baked beans, voor amandelspijs afgekeurde bonen die tot bouwmateriaal zijn verwerkt. Als kers op de taart gaat dat ontbijt vergezeld van één champignon van flapoorformaat waarmee even daarvoor de vette aanslag van een keukenraam is weggesponsd.
Maagzuurremmers
Voor veel Engelsen is dit de belangrijkste maaltijd van de dag. En motorclubs die het echt menen met hun liefde voor Albion voegen deze ingrediënten uiteraard toe aan hun ontbijten. Wij, Engels rijdenden, hebben deze culinaire cultuur – naast de ongemakken van lekkende carters, beroerd schroefdraad en gammele Lucas-electra, met graagte geadopteerd. De tanktas op BSA of Norton herbergt naast ducttape en een flesje motorolie ook altijd een stripje maagzuurremmers.
Bij een stop onderweg is natuurlijk niets zo vurrukkulluk als een stuk appelgebak met een toef slag erop. We krijgen het op onze onderwegterrasjes in Cochem, Eelde of Waspik uitgeserveerd in vele gedaanten. Als Apfelstrudel, tarte tatin, appelcarré, warme appelbol of de – meest populaire versie – zanddeegtaart afgedekt met een vlechtwerk. Vlechtwerk dat dient als ontluchting om te voorkomen dat de ovenwarmte het appelvocht de taart tot een ingestorte broodpudding verknalt.
Als je bij een terras enkele motorfietsen ziet staan – merk maakt niet uit, vintage of van recenter datum evenmin, mag je er donder op zeggen dat er naast de koffie ook appelgebak op tafel staat. De melange van zachte appel en hardgebakken deeg hoort bij motorrijden als koek en zopie op een trekvaart met natuurijs.
Speklappen
Wanneer de slagroom uit de baarden is geveegd, Lucas een beetje meewerkt en de eencilinder is aangekickt, begint de maag op de weg terug naar het opgeslagen weekendkamp al te knorren bij de gedachte aan het avondprogramma dat wordt gedomineerd door het barbecuegebeuren. Worsten en speklappen op open vuur. De vleeswaren garen op het rooster weliswaar niet goed door, maar krijgen wel net als slecht gereviseerde cilinderkoppen een zwarte, harde korst. Een motormaal zoals een motormaal hoort te zijn.
Uiteindelijk eten we onze motorbuik rond tot ver boven het maximaal toelaatbare totaalgewicht, en is er voor een partner – op straffe van een zwichtend frame – geen plek op de duo.