Het nieuwe motorblad Classic&Retro onderschat zichzelf. Dat maak ik op na een eerste kennismaking met het vorige week gelanceerde kwartaalmagazine De cover met foto’s van een Honda, een Guzzi en de Wil Hartog Suzuki zegt vooral: ‘Dit blad gaat over motorfietsen uit de jaren zeventig. En richt zich niet op liefhebbers van Duitse degelijkheid of van oud Engels spul met een forse olie-ontlasting.
Een uitstraling die het blad tekort doet. Bij het turven van de verhalen tel ik ruim tien verhalen over motorfietsen en allerhande parafernalia uit jaren voor 1970 (de verschijning van de Honda CB750 neem ik als mijn persoonlijke scheidslijn tussen classic en minder classic). Evenveel als over motorfietsen van voor 1970. Een vijftal verhalen gaat duidelijk over retro. Nieuwe wijn in oude zakken als de Ducati Scrambler, Triumph Bonneville of de jethelm van ROOF.
Een mooie balans op zich, maar als je graag wilt dat ook de oldclassic-liefhebber het blad uit de schappen van de AKO-shop grist, moet je dat natuurlijk ook op de cover laten zien.
De schuurrubriek, maar liefst op vier plaatsen in het blad terug te vinden is een fraaie bladvuller met zijn fotospreads van motorschuren en hun vaste bewoners. Waaronder ook de werkplaats van Jelle Bethlehem die als ‘Handigmannetje’ op boemknalplof zijn licht liet schijnen over technische (Norton-)kwesties.
Verheugend is de poging om ook wat aan historisch journalistiek spitwerk te doen. Ik doel op een artikel dat op de cover wordt aangekondigd met ‘Zwitserse bankrekeningen en horloges: zwart geld in de motorsport’. Een verhaal van de Engelse motorjournalist en ex-TT-winnaar Mat Oxley, dat eigenlijk twee verhalen in één bevat. We krijgen enkele voorbeelden voorgeschoteld van motorcoureurs die voor hun dure hobby wat extra’s trachtten binnen te halen met de smokkel van wapens en horloges. En een verhaal over de staatssteun van het naziregime aan BMW, NSU en DKW. Hoe verwerpelijk we dat regime ook vinden, op zich heeft dit met zwart geld weinig van doen. Niettemin hoop ik dat de journalistiek degelijk uitgevoerde reconstructie een blijvend onderdeel van Classic&Retro zal zijn.
Gezien de retrogolf die ons overspoelt, mag je verwachten dat het blad de komende jaren moeiteloos het hoofd boven water weet te houden en daarmee ook de old en new classics in de spotlights houdt. Want de retropop van Jacco Gardner is leuk, maar Pink Floyd (die van voor 1970) was nog leuker.