Facebook met Whatsapp, Jantje met Marietje, Norton met Matchless. Fusies leiden zelden tot vreugdedans. Een heel enkele fusie begint met een feestje, de meeste moet je een tijdje aanzien en weer andere leiden onmiddellijk tot een vorm van razernij.
Dat van die razernij moest mij pas geleden helaas overkomen. Ik werd boos om een fusie van knoeperhard staal met zacht aluminium. En ik was zelf de aanstichter van dit ongewilde kwaad.
Voordat ik mijn lekke olietank weer – potdicht gelast – zou monteren, wilde ik meteen de kans waarnemen om een afgebroken bout die de stelbout van mijn primaire ketting borgt, te verwijderen.
Na wat inpraterij van mij goedgezinde Nortonisten moest dit ook voor mij een koud kunstje zijn. Echt Engelbert, je kunt ’t!
Die bemoedigende inpraterij was haast niet eens nodig geweest: een avond daarvoor had ik een 67-jarige Indian-man, bekwaam in het richten van drijfstangen, met een bezoek vereerd. Kinderlijk eenvoudig zag het eruit zoals het gerichte spulletje bij hem op de keurig schoongemaakte werkbank lag. Met goed licht op het werkvlak. Het was zo’n werkbank waarop alles zo mooi was opgeruimd dat de bank met je meewerkt. Doodsimpel dus om zo’n afgeknapt boutje uit zijn eenzame afzondering te verlossen. Even wat inboren en er vervolgens met een inbusbitje uitdraaien.
Voel je ‘m aankomen? Het inbusje paste perfect in het boorgaatje. Klemvast. Goed geboord Engelbert, en zo mooi in het midden van de bout.
Nog niks aan de hand. Ik floot er een opgewekt melodietje bij. Een kort rukje aan de ratel. Plieng. Kraawb. Bitje afgebroken, bloed op een knokkel. De ene helft van het bitje zat nog aan de ratel, de andere helft in de ingeboorde bout. Vast, muurvast, nee door het korte rukje waren ze zelfs gefuseerd. Eén geworden, niet meer van elkaar te scheiden.
Hup naar de borenwinkel. Gewapend met een keiharde kobaltboor van de vakzaak keerde ik weer terug naar mijn rommelschuurtje. Met een accuboortje en heel veel geduld kwam het geïintegreerde stel uiteindelijk naar buiten. Schroefdraad natuurlijk naar zijn malle jopie.
Ja, ja. Dan maar een helicoilletje erin. Cycledraad. Helicoil, cycledraad? Nee, die had Gamma nou net even niet op voorraad. En ook de gespecialiseerde borenzaak die nog prachtige boxen met metrische taps in de etalage had liggen, kon me niet verder helpen.
* * * * *
Koffie bij een BSA-kennis. Uithuilen. Nou hoef ik daar niet aan te komen met Nortonverhalen. Althans als het gaat om successtory’s waarbij ik moet vertellen dat ik net terug ben uit Noorwegen. Op de Norton. En dat ik alleen een bougie had moeten vervangen en dat er een rubber van het versnellingspedaal verloren was gegaan. Nare Nortonverhalen gaan er echter in als koek. En die had ik dit keer voor hem.
Kom maar even mee, zei die. Via de keuken liepen we de werkplaats in – ook al weer zo netjes geordend: steeksleutels bij steeksleutels, trekkers bij trekkers. Probeer dit maar. Twee helicoilsetjes. Cycle. Eentje moet passen.
Het in een paar regels vertelde verhaal staat voor dagen durend gedonder. Daardoor zou ik haast de prachtigste, geslaagde fusies over het hoofd zien: het van een BSA weggerukte Watsonian-zijspan dat het echt al jaren goed doet aan de framebuizen van een Norton Dominator. Of wat denk je van mijn meisje achterop dat zich vasthoudt en me omstrengelt.
En over een heel belangrijke fusie, die van Norton met AJS/Matchless in de AMC-groep (1953) heb ik me al lang geleden heengezet. Na jaren van mokken duldde ik uiteindelijk ook deze AMC-broers in de buurt.
En na de BSA-burenhulp ben ik er helemaal klaar voor: een fusie van Norton-, Matchless-, BSA-, Triumph-, Arielclubs, de zogeheten Eenhoornclubs. Ik ben er vast nog een vergeten als het gaat om al die clubs die gebruik moeten maken van gek schroefdraad. Want ook bij die jongens en meisjes gaan zacht en hard metaal samen en moet er met UNF- of Cycle-taps worden gehannest om de zaak weer aan het draaien te krijgen.
Engelbert Spechtenborst jr.
Gebaseerd op column die eerder verscheen in Unapproachable van Norton Club Nederland