Kou en fotograferen gaan niet goed samen. Met de handschoenen aan laten de knoppen zich moeilijk bedienen. Maar ook de batterijen; die werken te traag. Gek is dat. Ik dacht altijd dat mechanismen juist onder wármte trager, luier worden. Het mooiste voorbeeld van zo’n mechanisme is de mens zelf.
Zo is het alleen al uit puur lijfsbehoud rond de 0 graden noorderbreedte verstandig om een paar tandjes terug te schakelen. Juist, er zijn daar te veel graden Celsius om je nog druk te maken. Dat doen we liever in de kou
Een batterij is een willoos ding en kent niet die flexibiliteit om te schakelen. Als zo’n batterij verstandig zou zijn, verstand zou hebben, zou die onder Siberische omstandigheden juist hard aan de slag gaan.
Mijn Norton ES2 is een lekker eigenwijs mechanisme. Wat ik ontdekte is dat hij eigenlijk te hard gaat werken onder warme omstandigheden. De verhitte olie gooit de boel lekker los, maar wordt ook te dun en sijpelt weg tussen de onvlakke, kromgetrokken carterdelen.
* * * * *
Ook op andere plaatsen in en op de ES2 leidt temperatuurverhoging tot uitsloverij.
Je kunt het merken als je met een clubje mede-magneetrijders een langere tocht onderneemt. Als er na een flinke etappe door een druk stadje veel afremmen en optrekken wordt gevraagd, en er vervolgens een koffie-met-moorkopstop is, doemen de problemen op als de karavaan weer verder wil trekken. Er is altijd wel iemand in het gezelschap die de motor niet aangekickt krijgt.
Geef de warmte maar de schuld. De beschermlaag rond koperen magneetspoel is te warm geworden en de elektronen gaan een verhitte, onderlinge strijd aan en zijn meer met elkaar bezig dan dat ze een weg richting bougiekabel zoeken om het explosief mengsel krachtig te bevonken.
Daar is overigens wel wat aan te doen. Bovenop de ES2-magneet ligt de dynamo. Om diverse redenen hebben velen problemen met de dynamo. Ik ken mensen die hem er zelfs – zoals in de wedstrijdmotorsport – afgooien, en bij weggebruik de hele motor volhangen met ledlampjes. Voor stop- en richtingsveranderingstekens gaan ze over op handwerk.
* * * * *
Waar ik heen wil, is de driesterrenkoelkast die je van je dynamo kunt maken. Dat kan door het binnenwerk eruit te halen en er een 
sterk koelelement – op batterijen – in onder te brengen. Maar je kunt ook het gehele dynamohuis weghalen en een bevroren blikje van je favoriet biermerk op de vrijgekomen plaats leggen.
Ik schreef dat wel zo makkelijk op dat als een batterij verstand zou hebben, hij er bij kou juist een schepje bovenop kon doen. Maar het zou ook zonder verstand moeten 
kunnen. Want hoeveel verstand komt er bij ons aan te pas als je de handen wrijft om ze warm te krijgen. Een reflex, een haast onbedwingbare actie van het menselijke mechanisme.
Zoals je ook het water in de mond loopt als er een na een barre tocht een wilde moorkop voor je wordt neergezet.
Ik heb er mooie foto’s van.
Engelbert Spechtenborst jr.
Column verscheen eerder in Unapproachable van Norton Club Nederland