Wat is het beste moment om je klassieker te verkopen? Het is een martelende vraag voor veel berijders van vintage motorfietsen. We zijn allemaal liefhebber maar ja, als de benen niet meer willen…..
De Duitse kunstenaar-motorrijder Friedrich von Dreyendorff (73) die zich voor de vraag gesteld zag, pakte het geheel anders aan. Hij zette de haakse slijper op het frame met het idee zijn DKW 125 (1953) in delen te verkopen. Nee niet in onderdelen, in délen.
“Kijk”, zegt de artiest, die we onder meer kennen van het deurloze Neuschwanstein Schloss, de dakloze Rijksdag en andere uitgepakte gebouwen, “het design van de DKW 125 is van zulk een verpletterende schoonheid dat ik mijn motor een plek in de geschiedenis wil geven, nu me het rijden niet meer zo makkelijk afgaat. Hoewel ik nog niet aan een traplift toe ben, moet ik een stapje terug doen. Motorrijden wordt een steeds grotere opgave. En je gaat toch onwillekeurig mee met die vlotte testosteronbinken van rond de vijftig.”
“Gelukkig kan ik mijn motorhobby nu een maatschappelijk verantwoord vervolg geven. Want kijk, op wereldniveau liggen er nu 3.000 Honda’s en evenzoveel BMW’s uitgeserveerd in straatgoten, onder de vloer van verbouwde schuren, langs de ring van Antwerpen. Denk aan afgebroken middenbokken, voetsteunen, losgetrilde sproeiers, vergeten terug te monteren cilinders na een pechmomentje. Niemand die ernaar omkijkt. Een grote schande.”
Met zijn kunst verzaagt hij zijn DKW 125 niet tot van die flauwe in elkaar gelaste mannetjes van moeren en boutjes die bij prijsuitreikingen op caféracerdagen voor de meest originele fiets worden uitgereikt. Nee, echte kunst.
“De slappe stierenkop van Picasso krijgt met een duozadel, ‘een broodje’ , en een Tommaselli-stuurtje een veel steviger smoel dan met die ouwe meuk van Lepper en Gazelle. Dat ziet een kind.
Of dat bloedeloze fietswiel op een barkrukje uit 1913 van Marcel Duchamp. Of de man daarmee ook tot uitdrukking wilde brengen zelf een kruk te zijn, weet ik niet. Maar dat kan toch veel beter?! Er zit trouwens ook nog een slinger in dat wiel. Zoiets pak je anders aan. 2.0? Jij zegt het.“
Von Dreyendorff gaat op de multimediale tour en verheft het wiel van Duchamp tot een audiovisueel kunstwerk. De spaken van het 19 inch DKW-voorwiel heeft hij elk op een andere spanning gezet en nu tovert de kunstenaar er, tikkend met de schroevendraaier tegen de spaken, moeiteloos een ‘When the saints go marchin’ in’ of een carnavalskraker als ‘Schöne maid’ uit.
In samenwerking met Herren Leathers loopt dan ook nog een project om de Conti’s te versnijden tot beschermstukken om met de knietjes lekker het asfalt te scheren.
“En ik kon het niet laten, heb ik een pastiche gemaakt op Picasso om mijn visie te geven op die zelfingenomen rotkop van Dali,” gromt Von Dreyendorff tot slot.