Res.achterlicht pas maken
Extra 8A zekeringen
Spiegel vastzetten
Kickst. bijgeluid?
Schroefje am. meter
Een in vieren gescheurd briefje dat vervolgens tot een propje inelkaar was gedraaid. Daarna had het 524 keer rondgedraaid in water van 60 graden waarin twee doppen Ariel Vloeibaar waren gegooid.
Met moeite had ik het lijstje met de vijf regels weten te ontcijferen. Het moest van lang geleden zijn, ik wist het niet meteen en legde het weg.
Totdat ik drie weken later een foto tegenkwam waarop ik in die broek van de wasmachine aan mijn Norton ES2 stond te sleutelen. Mijn vrouw had haar nieuwe camera op mij uitgeprobeerd. Het was een geval van twee jaar geleden.
Ik herinnerde me daardoor meteen dat ik dat briefje niet had weggegooid. De klusjes waren nog niet voor elkaar. O nee. Ik zie me nog chagrijnig de achterdeur binnenkomen. On-aan-spreek-baar. Momenten waarop mijn vrouw nou juist wil weten of-er-iets-is.
Ik flapte het eruit voor ik er erg in had. ‘Er zit een ratelslang in mijn blok.” Ze trok de wenkbrauwen op en zweeg verder. Ik vond dat prima.
Dat van die ratelslang, dat zat zo. Na drie keer de deksel van mijn versnellingsbak los- en vastgedraaid te hebben en ik het ratelende lawaai van een terugkerende kickstarter niet uit de wereld had kunnen helpen, was ik het spuugzat geweest. Ik had er geen zin meer in, liet de ratel de ratel en heb drie maanden niet op mijn ES2 gereden. Puur verzet.
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
Het is een raar geval geweest natuurlijk. Als je geratel hoort kom je er eenvoudig niet op dat dat kan worden veroorzaakt door het zachtste dat een motorblok kan bevatten: een vilten pakkingsring.
Toen ik de zaak drie maanden later wat beschaamd weer ter hand nam, zag ik het: de vilten ring was dubbel gaan zitten waardoor de deksel van de versnellingsbak niet goed aandrukte en het palletje op de kickstarteras teveel zijwaartse speling had en niet soepel kon terugdraaien.
Maar er was nog iets geks met dat briefje aan de hand. Want in tegenstelling tot de gebruikelijke gang van zaken had ik dit keer het klussenbriefje niet punt voor punt afgewerkt. Ik was zomaar middenin begonnen met de ‘ratelslang’. Waarschijnlijk omdat ik nieuwsgierig was naar wat er eigenlijk loos was achter de deksel van de versnellingsbak.
Toen ik maanden later dus de ratel had geëlimineerd en was verdergegaan met de andere punten kreeg ik ruzie met mijn vrouw.
Om niks? Nou niet helemaal, het ging om de spiegel, het derde punt van de lijst. Toen ik met het eenvoudige klusje bezig was kwam ze de garage binnen met thee en vroeg geïnteresseerd wat ik aan het doen was. ‘Nou die spiegel. Dat zie je toch?! Of dat dan niet meteen een vergrotende spiegel kon worden. Makkelijk voor als ze haar neus moest poederen. “Snap je dan niet……” Ik ging verder met stemverheffing. Ik was geprikkeld geraakt doordat ik even daarvoor een jaap in mijn wijsvinger had opgelopen van een uitgeschoten schroevendraaier.
Het kostte me uiteindelijk tweeënhalf uur zwijgen en een half uur om de zaak weer te repareren. Tussen haar en mij.
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
Met punt vijf op het lijstje, het niet-metrische schroefje van mijn ampèremeter dat van BA-draad moest zijn, liep het op relationeel gebied ook niet erg fraai, hoewel dat dit keer niet ten koste van mijn vrouw ging.
Op een onderdelenmarkt had ik eindelijk mijn schroefjesman gevonden. Hij had BSW, cycle, BA, de hele santenkraam. Enthousiast doorzocht ik de bakken naar de passende maat. In datzelfde enthousiasme had ik een grote assortimentsdoos ter hand genomen. Ik zat er lekker in te grasduinen, totdat een aan dezelfde kraam winkelende buurman zich omdraaide om met zijn ingeslagen voorraad bouten en moeren verder te gaan. De assorti-doos lag schuin in mijn hand, hij raakte me met zijn schouder en daar lagen alle minischroefjes in de weilandmodder van het evenemententerrein. Man achter de kraam in alle staten. Nee, betalen hoefde ik niet. Als ik maar wel ogenblikkelijk wilde ‘oprotten’.
Dat reserve – led – achterlicht is er nooit gekomen, domweg omdat ik ervan overtuigd was geraakt dat mijn standaardverlichting – ook al heette die Lucas – prima functioneerde.
Maar aan het laatste overgebleven punt van dit behekste minirampenlijstje, de aankoop van enkele 8A-zekeringen, ben ik nog steeds niet begonnen.
Ík durf het niet aan. Zal het mijn vrouw eens vragen.
Engelbert Spechtenborst jr.
Gebaseerd op column die eerder verscheen in Unapproachable van Norton Club Nederland