Als milieuactivist moet ik me met mijn Norton ES2 vaak verantwoorden tegenover mijn hoofdschuddende wollensokkenvrienden. Dat ik er met mijn fossiele motorfiets zoveel fossiele brandstoffen doorjaag! Op zo’n moment pak ik er altijd even de achterkant van een sigarendoos bij en vraag ze mee te rekenen.
Ik rij geen auto, en zelfs een miniklasseauto brengt per jaar al 870 kilo CO2 in omloop. Ik zit met mijn 500cc nog niet aan de 400 kilo. Bovendien ligt mijn fossiel na zeventig jaar nog steeds niet op de schroothoop. Dat betekent dat mijn ES2, afgezet tegen een gemiddelde levensduur van tien jaar voor een auto, al zes keer vervangen had kunnen zijn. Zeven ES2’s in zeventig jaar. Dat is zeven keer 12 meter kokerbalk, zeven keer twaalf vierkante meter plaatstaal, zeven keer 100 meter koperdraad en twee keer een paar vingerhoedjes palladium en germanium (als je in 2001 en in 2008 een auto met inmiddels geavanceerde elektronica had aangeschaft waren deze zeldzame delfstoffen daar ook in verwerkt geweest).
Omdat het bij de productie van mijn ES2 destijds wat minder nauw met het milieu werd genomen, mag je daarvoor een volledige autoproductie aftrekken. Dus dan zou mijn ES2 in een periode van zeventig jaar zes auto’s binnen de fabriekspoorten hebben gehouden.
Maar dan moet ik met mijn sigarendoosberekening nog met mijn sterkste troef komen: ik ben schijtesbenauwd om in een vliegtuig te stappen. Economy class, business class. Het maakt mij niet uit, maar ik stap er niet in. Afrika zie ik wel in het Afrika Museum bij Nijmegen en Texas beleef ik bij de jaknikkers in Schoonebeek. Per ES2.
Knok mee voor een beter milieu en rijd fossiel!
Engelbert Spechtenborst jr.
Gebaseerd op column die eerder verscheen in Unapproachable van Norton Club Nederland