Op mijn werkbank ligt een mooi gereviseerde Norton ES2-cilinderkop plus rockerbox te pronken. Strakke klepzittingen en klepgeleiders, tuimelaarassen met de juiste speling, en vooral twee nieuw gedraaide stoterstang-stelmoeren met gave, geharde kommetjes waar de ronde, gietijzeren kopjes van de tuimelaars in moeten vallen.
Pas geleden opgehaald bij de man die me met deze revisie fantastisch uit de brand heeft geholpen. Met de muziek van mijn nu toch gauw te starten ES2 al in de oren was ik opgewonden huiswaarts gereden. Voor mij was de lente al begonnen.
Maar nu ik op het punt sta de ES2 na een lang ziekbed als gevolg van een ernstig cilinderkoptrauma weer terug de straat op te brengen, slaat de aarzeling toe. Er heeft zich een zekere sleutelvrees van me meester gemaakt. Vergelijk het met het writer’s block van de schrijver.
De rockerbox, met name de heen- en weer-swingende tuimelaars hadden ernstige schade veroorzaakt aan de stoterstangen. De geharde stalen kommetjes bij de stelmoeren van de stoterstangen waren daardoor zwaar beschadigd. Was me dat zo maar overkomen? Een natuurverschijnsel? Nee, ik had na een hermontage van kop en rockerbox niet goed opgelet, niet gecontroleerd hoe het er met de speling voorstond. Ook toen zal ik het ES-deuntje al in het hoofd gehad hebben waardoor mijn handelingssnelheid toeneemt onder een evenredige afname van mijn nauwkeurigheid. Een alleen met koude compressen te beheersen adrenalinestroom.
Door de grote speling van de tuimelaarassen was het in de bovenkamer van de cilinder ontaard in een grote swingparty. Zo zeer dat de kommetjes zware tikken op de rand te verduren kregen en beschadigd raakten. Vervolgens raakten stoterstang en tuimelaar elkaar niet meer en verdween al het leven uit de ES2.
Al weer vier jaar geleden was het me overkomen. Een valse voorjaarstart. De schade bleek later ernstiger dan aanvankelijk gedacht en een stel vervangende stelmoeren voor mijn ’46 ES2 kon ik nergens bemachtigen. Totdat zich mijn helper in nood aandiende. ‘Zelf maken, zo ingewikkeld is dat niet hoor’.
En nu dan die sleutelvrees. Het mooi geleverde werk aan de cilinderkop wil ik ten koste van alles niet om zeep helpen. Mentaal zal ik me tot in de puntjes voorbereiden op deze remontada-klus. Me bij elke stap afvragen, kan dit, ga ik straks niet iets verbuigen, verbrijzelen, zitten de ringen op de goede plaats, zijn dit trouwens wel de goede ringen, vergeet ik niet wat olie uit de knijpfles in de cilinderkop te spuiten? En oja, de pakking.
Of zal ik eerst op therapeutische basis aan de slag met het vastzetten van een spatbord, het in- en uitdraaien van een bougie, vervolgens van een sproeier om daarna een carburateur gelijkmatig en met het juiste aandraaimoment op de cilinderkop vast te schroeven? Kom op jongen, het voorjaar wacht niet.