Het gebeurt niet vaak dat in motorproza een verband wordt gelegd tussen rijden en muziek. Dan gaat het me niet om toptienlijstjes met coole, nee toffe motorsongs of higwaychansons die dienstdoen als katalysator om via een headset werkelijk het gevoel te krijgen ja ik zit op de motor, ja hoor ik rij, ik voel windgewapper en ruik vers gemaaid gras.
Liedjes die overigens ook een plaatsvervangende werking kunnen hebben. Je zit dan niet op de vierkleps BMW maar je staat in je 399 euro businesssuit voor de koffie-apparatuur van de baas een vers bakkie te tappen en zachtjes fluit je het refrein van Born to be wild. Born to be wiiii-ild, born to be wiiii-ild.
De Australische site motorbikewriter.com gaat in een recent verhaal een paar stapjes verder met zijn motor-muziekkoppeling. Hier hebben ze het over motorrijden waarin – zoals in muziek – snelle en rustige momenten elkaar op een ritmische manier afwisselen. Motorrijden is niet altijd je op de snelste manier van Adelaide naar Brisbane verplaatsen. Bouw ook rustmomenten in.
Al lezend kwam het mij voor dat de muziek-metafoor een doorzichtige manier is tot beteugeling van gasdriftige types. Niet met het foei-vingertje maar door de fraaiheid, de balans van de afwisseling van zacht en hard rijden, het nemen van rustpauzes tussen de rushes door te benadrukken. Ik zat middenin een helend yin en yang.
Als jongens van de gestampte pot hebben wij van boemknalplof het ook graag over de muzikale kwaliteiten van de motorfiets. Maar dan gaat het met name om ritmiek en timbre, drie- en vierkwartsmaten, hoge en lage registers die uit de pijpen tot ons komen. Een Jawa die naast een strakke basis van tiktiktiktiktik met een krachtig denge-kedeng een heerlijk tegenritme in zich heeft. De langeslag eencilinder die in de verste verte stukjes van de horizon afknabbelt. En je zou een opera kunnen componeren waarin een Kawa 250 en een MV Agusta een duet aangaan.
En bij het koffieapparaat, daar neurie ik zelf graag Hate the Taste van the Black Rebel Motorcycle Club.