Waarom heb ik eigenlijk niks te honen? Waarom valt er niks te tappen? En waarom is er nergens in mijn blok een koperen pakkingsringetje te bekennen dat toe is aan vervanging?
Omdat ik hoonapparatuur heb gekocht, omdat ik een peperdure cycle tap- en snijset uit Engeland heb laten overkomen en omdat ik bij vergissing op de laatste motormarkt in Hardenberg nog maar weer eens een assorti-doos met koperen pakkingsringen aanschafte. Dit is dan nog maar een kleine greep uit mijn recente aanwinsten.
Ik zou ze niet tot de impulsaankopen willen rekenen. Integendeel het is allemaal weloverwogen gebeurd. Juist omdat ik die gereedschappen en materialen nodig had. Hád. Want op het moment dat er een braampje uit een tunneltje moest worden weggehoond, lag de honer nog niet in mijn schuur.
Ik had het stuk gereedschap niet, was heel vaag op de hoogte van het bestaan ervan, en ik was blij met de bereidheid van een motorkennis me uit de brand te helpen.
Ik zag vervolgens hoe makkelijk dat braampje verdween. Zelf had ik dat oneffenheidje met een ronde vijl of met een stukje schuurpapier opgerold rond een potlood weggewerkt. Het zou er heel erg onprofessioneel hebben uitgezien.
Maar goed, nadat ik had gezien hoe eenvoudig het kan, wilde ik maar één ding: een hoonset. En meteen maar voor alle diameters.
(Natuurlijk weet iedereen die dit leest, wat honen is en hoe een honer eruitziet. Wat denk je, kom op zeg! Maar ik wist het niet, dus ik schrijf het maar even voor mezelf op.) Een honer bestaat uit een as waarop een twee- of een driepoot is gemonteerd. Elke poot is voorzien van een smal schuurvlakje. Daarmee kun je de binnenkant van een ronde holle ruimte – bijvoorbeeld een cilinderwand – slijpen. Een veer drukt de poten tegen de binnenwand. Door de as van de honer in je boormachine te zetten draai je de schuurvlakjes rond in de holle ruimte en slijp je de binnenkant.
Dat ik de eerste jaren niet aan het werk hoef met mijn recente verworvenheden komt natuurlijk omdat ze kort geleden hun werk al hebben gedaan en de zaakjes voorlopig dan ook goed voor elkaar zijn. Als het meezit mag ik pas over twee, drie jaar een keer een uitgelopen schroefgang opnieuw tappen.
Tegelijkertijd werkt mijn Norton ES2 in het geheim al weer aan nieuwe semi-catastrofes. Vermoedelijk loop ik over twee weken te schreeuwen om een of andere gekke poelie of blijkt morgen dat ik mijn euro’s beter had kunnen zetten op een paar vilten pakkingsringen voor mijn versnellingsbak of voorwiellager.
Dat aankopen van gereedschappen, meteen nadat de ellende met een geleende honer of poelie is opgelost, is volstrekt onverantwoord gedrag. Troost is dat ik niet de enige ben. We zijn met velen, slachtoffers van een vorm van massahysterie waarvoor de economie zelfs een speciaal begrip kent: varkenscyclus.
Op het moment dat er een tekort is aan varkens stijgt de vleesprijs. Aangelokt door de hoge opbrengsten kopen varkenshandelaren varkens aan. Als ze de beesten op de markt brengen daalt de prijs alweer doordat ze zo massaal hebben ingekocht en er een overweldigend aanbod is ontstaan.
Je moet het aandurven om tegen deze cyclus in te investeren. Zoals je ook een nat pak voorkomt door juist wel een benauwd regenpak aan te trekken als het nog droog is. Het zal vervolgens namelijk niet gaan regenen. Laat je – in een optimistische bui – de regenkleding lekker thuis dan gaat het gegarandeerd plenzen.
Ondertussen zijn de zaken in huize Spechtenborst al weer aardig rechtgetrokken. De hoonspullen liggen in de keukenla. Het is nu een driedelige set voor het kloppen van slagroom en het omwerken van aardappelen en zuurkool tot stamppot. Met het assortiment koperen ringen heb ik mijn vrouw heel erg blij gemaakt. Dit halfedelmetaal wil ze verwerken in een jaren zeventig ‘Jerney Kaagman ringentruitje’. Ik kan haast niet wachten.
En de tapset is teruggestuurd naar Engeland. Nette brief erbij. Met verontschuldigingen dat er door vertaalfouten van mijn kant een verkeerde bestelling de deur is uitgegaan. En of ze alsnog die beertender van Guinness willen toesturen.