Pennington-patent 1896
Oplichters, patentvervalsers, nepuitvinders maar vooral praatjesverkopers die investeerders geld uit de zak weten te kloppen. De kou op mijn zolderkamer bracht me bij de Amerikaanse ‘uitvinder’ Edward Joel Pennington (1858-1911). Kleumend dacht ik aan de motorrit van 80 kilometer die me over twee twee dagen wachtte. Shit, geen handvatverwarming!
Gauw ergens online en ‘binnen 24 uur leverbaar’ bestellen. Bij het zoeken naar een betrouwbare webshop stuitte ik op ‘Pennington’ met zijn droomuitvinding: een motorframe dat wordt verwarmd door de uitlaatgassen af te voeren via de frame- en stuurbuizen. Altijd warme handen en een warm zitvlak.
Pennington presenteerde zich aan niets vermoedende burgers, fabrikanten en overheden in zowel de VS als in Groot-Britannië als een mega-uitvinder die met zijn patenten kon helpen bij de bouw van auto’s, vliegtuigen en motorfietsen. Hij zou zelfs in 1893 het woord ‘motorcycle’ hebben gemunt. Dit is overigens niet denkbeeldig: hij had weliswaar een zeer beperkte technische kennis maar beschikte over een heel rijke fantasie.
Later, altijd later, bleken zijn veelbelovende maar half- of niet-werkende patenten voor onder meer Stirlingmotoren, ontstekingssystemen en (belt)pulleys niet meer dan gebakken lucht te zijn. Een man met een goede babbel, ongetwijfeld. Steeds slaagde hij er in heel veel publiciteit te genereren en met veel charme nieuwe geldschieters te vinden. De productie bleef meestal steken bij de vervaardiging van een enkel prototype. Beloofde dividenden werden nooit uitgekeerd. Het leverde hem bij op de fles gegane en onthutst achtergebleven ‘compagnons’ onder meer de bijnaam ‘mechanic charlatan’ op.
Bij een van de vele tegen hem aangespannen rechtszaken bleek zijn gebrek aan technische know-how. Toen hij de rechtbank het verschil tussen een kubieke en een vierkante ‘foot’ moest uitleggen, bracht hij het niet verder dan wat onhoorbaar gestamel. Hij is overigens nooit door de rechtbank veroordeeld voor oplichting en/of fraude. Wel door de publieke opnie.
In 1911 stierf de brave borst door een hersenvliesontsteking, en – over de doden kun je ook veel slechts vertellen – een snerende fullpage tweekolommer in de New York Times van 10 maart 1911 viel Pennington ten deel. Een loopbaan gekenmerkt door doldrieste avonturen van het soort ‘get-rich-quick’, steekt de schrijver van het overlijdensbericht van wal, gevolgd door een lijst van oplichterijen en gedupeerden.