Als de sound van je motorfiets je niet bevalt kun je altijd nog overgaan tot de aanschaf van een boordradio. Als dat de reden zou zijn dan moet ik concluderen dat veel motorfietsen waar een zijspan aan hangt doorgaans onwelgevallig knetteren, trommelen, klappen of donderen.
Telkens als ik een tweedehands zijspancombi aanschafte bleek er een radiocassetterecorder dan wel radiocdspeler in de bak te zijn ondergebracht. Mijn laatste aanwinst was zelfs voorzien van twee radio’s: een voor de passagier en een voor de bestuurder. Van de bestuurdersradio kan het volume zelfs met de handschoen aan vanaf het stuur worden bediend.
Omdat ik niet helemaal ontevreden was over het motorgeluid heb ik het geval eruitgesloopt. In de vrijgekomen ruimte heb ik nu plaats voor een werkplaatshandboek. Ook de zijspanradio heb ik eruitgehaald, mijn vrouw gebruikt het leeggekomen kastje om haar handschoenen op te bergen.
Toen ik deze week bladerde in het Engelse motorblad MotorCycling op zoek naar motoraccessoires die in onbruik zijn geraakt, stuitte ik in een julinummer uit 1954 op een redactioneel stukje over de Faras, een radio voor in het zijspan. Het verhaaltje ging gepaard met een onduidelijke zwartwitfoto. Maar op internet kwam ik de Faras in volle glorie tegen. Een radio die je graag aan boord zou willen halen. Hijsen moet ik zeggen. Want de koplampvormige ontvanger is van de ouderwetse buizenkwaliteit en weegt algauw een kilootje of anderhalf.
Eerlijk gezegd zou de Faras-radio, een Duits product oorspronkelijk ontwikkeld om op een fietsstuur te monteren, in mijn moderne gestroomlijnde zijspan misstaan. Maar jongens, stel je dit eens voor in een Steib- of Watsonian torpedozijspan aan een BMW 250!
Je zou je moderne gestroomlijnde combinatie ervoor willen inruilen. En met de Faras afgestemd op de Amerikaanse legerzender AFN, af en toe een flard Frank Sinatra of Doris Day opvangen.